1. |
DETENTION — Наследник
02:45
|
|||
|
Не кровь в моих венах,
огонь, страх и грех.
Не кровь в моих венах,
пепел, дым, чума.
Помоги мне,
я устал ждать спасения.
Пожар оголит чувства,
час наблюдать
как рушится храм,
сгорает всё дотла.
Всё дотла,
кровь и смерть,
всё дотла,
коса и тень.
Король не убежит от косы,
что замахнёт слепой судья.
Чёрный капюшон — вестник беды,
гроб и ряса ждут тебя.
|
||||
2. |
||||
|
It was crawling and embracing.
Winds of fear, hollow shadows now are taking their forms.
Was predicted and was waiting.
Concerned whispers, hazy starring but then ignored.
It was lurking and aggressive.
Spreading panic to the masses after was born.
Unforgiving and depressive.
Gave the silence, those who is facing, taking control.
No more sickness
of wasted body that is rotten to core.
Glorified wickness
falling down there is nothing to adore.
They were awakened
after voluptuous dreams.
No more protected!
Suddenly,
abruptly.
Stormblast
is blowing resistless.
Old rust
is breaking in pieces.
Outcasts
that lived ambitious.
Arise
above the vicious.
We were living in dismal places,
always proving frowning faces our right to born.
Gloomy windows showed to traces,
sibling buildings, empty spaces, felt to be thrown.
This is chess game not the races.
Growing power, building defense, waiting for turn.
We were coming through the phases,
but the final taking the king without a warn.
This is the sign
show no forgiveness.
The is the time
to bury the sickness.
Threat
failed to see.
Endgame
is breaking the rear.
Battle
no longer be.
Rivals
are running in fear.
No more sickness
of wasted body that is rotten to core.
Glorified wickness
falling down there is nothing to adore.
Open your eyes:
Empire is falling
with hopeless cries
it’s reign is dissolving.
|
||||
3. |
||||
|
Боль, жаль, смех і слёзы,
цвіль, жах, смерць, дрыгва.
Востры пах гарэлай прозы,
імя якой лухта,
апрыёры не стане пагрозай,
нават калі навокал журба.
Неверагодны
выбух на шматкі
кульгавых бóнзаў,
кветкі
да манументу з бронзы
ля бруднай стайні.
Накідвайце пятлю,
і адпявайма!
Не ўсё, што засталося,
а тое, што ёсць;
мы — новы світанак
над калоссем,
мы як цвікі ў труну
залятаем наскрозь.
Трыўмвірат
бласлаўляе прамень,
й новы дзень
запануе над багнай,
яна пахіснецца як след,
хтосьці не болей, чым цень;
мы пакідаем след,
часу непадуладны...
Як мне
адшукаць кампраміс:
між тым, што я бачу,
і тым, чаго я хачу,
тым, што адчуваю,
і што дараваць не магу.
Катафалк
з'ехаў з гораду,
слядоў не пакінуўшы.
Я просты
сведка гісторыі,
з гэтай нагоды
і слязы не абрынуўшы.
Я сціплы паэт Непазбежнасці.
Нам пашчасціла
грымнуць
хвілінай маўчання
на вашай пахавальнай працэсіі.
|
||||
CAVALCADE RECORDS Warsaw, Poland
Invasion Movement®
A footprint, beyond the time.
